I wciąż ją kocham - Nicholas Sparks

Tytuł: I wciąż ją kocham

Tytuł oryginalny: Dear John

Autor: Nicholas Sparks

Tłumaczenie: Elżbieta Zychowicz

Liczba stron: 351

Wydawnictwo: Albatros

Po ukończeniu szkoły średniej John zaciąga się do armii, gdzie przechodzi szkołę prawdziwego, męskiego życia, nabiera pewności siebie. Podczas przepustki spotyka Savannah - dziewczynę swoich marzeń. Młodszą o dwa lata studentkę pedagogiki, woluntariuszkę, która z grupą przyjaciół, w ramach akcji dobroczynnej, buduje domy dla ubogich. Na przekór wszelkim okolicznościom pomiędzy obojgiem rozkwita miłość. Savannah przyrzeka czekać na ukochanego, dopóki nie minie okres jego służby. On zaś uświadamia sobie, że pragnie z nią założyć rodzinę.

Nadchodzi 11 września. Z poczucia obowiązku chłopak przedłuża pobyt w wojsku. Niestety jego związek z Savannah nie wytrzymuje długiego rozstania. W pożegnalnym liście dziewczyna informuje go, że zakochała się w kimś innym. Ale czas nie leczy ran. Kiedy po kilku latach John wraca do domu, marzy tylko o jednym - jeszcze raz trzymać ukochaną w swoich objęciach...

John, John, John. Główny bohater powieści Sparksa I wciąż ją kocham częściej mnie irytował niż wzbudzał ciepłe uczucie w stosunku do siebie. Dlaczego? Johna Tyree poznajemy, gdy ma dwadzieścia trzy lata i opowiada czytelnikowi historię swojego dotychczasowego życia. I to właśnie przez nią tak bardzo mnie do siebie zraził, a dokładniej rzecz ujmując jego stosunek do ojca, zanim wstąpił do wojska. Jako nastolatek, delikatnie mówiąc, sprawiał mu problemy i przykrość, nie szanował go i nie darzył go taką miłością, jaką powinien. Pewnego razu policja odwiozła go do domu z imprezy mocno zakrapianej alkoholem i zakazanymi używkami. Kiedy ojciec dał mu szlaban, John nakrzyczał na niego i uciekł z domu na dwa tygodnie, a gdy wrócił, tata jak zwykle przygotował dla niego śniadanie – jajecznicę na bekonie z grzankami – i nic nie mówił. Bunt nastolatka, powiecie? Przecież większość chłopców w jego wieku przez to przechodzi. Może i tak, ale nie mogłam czytać o tym, jak John ranił swojego ojca, który notabene sam go wychowywał. Miałam ochotę rzucić książką o ścianę i jednocześnie wejść do niej i pobić dotkliwie tego bohatera tak bardzo, aż zmieni swoje nastawienie. Domyślam się, że mało Was obchodzi, dlaczego akurat tak myślę, bo nikogo kogo znam to nie obchodzi, ale wiem, jak to jest być wychowywanym tylko przez jednego rodzica. I nie wyobrażam sobie, żebym mogła zachowywać się tak jak John!

Przepraszam, to nie jest odpowiednie miejsce wylewanie swoich żali. Ale ten... Już wiecie, że nie lubię nastoletniego Johna. ;-)

A Savannah? Och, ta dziewczyna jest taka, jaką ja sama chciałabym być albo chociaż posiadać kilka jej cech. Dobra, wrażliwa, delikatna, chcąca pomóc każdej napotkanej osobie, potrafiąca odpowiednio zachować się w jakiejkolwiek sytuacji, może odrobinę naiwna. Savannah to także wolontariuszka, która buduje domy dla ubogich, studiująca pedagogikę specjalną. Krótko mówiąc, idealna kobieta, co? Ale jak każdy ma swoje wady (które trudno było mi odnaleźć). Savannah czasami wtrąca się w sprawy, w które nie powinna i wtedy sprowadza na siebie kłopoty. Wydaje mi się, że to przez nawiną ufność do ludzi, którym tak bardzo pragnie pomóc. Nie chce wyrządzić nikomu krzywdy, ale czasami nie wszystko idzie po jej myśli. Przykład? Hmm, nie chcę zbyt spojlerować, ale przytoczę sytuację, kiedy John zaprosił Savannah do siebie do domu, a ona po kilku wizytach podzieliła się z nim swoimi spostrzeżeniami na temat taty Johna. Jemu to się nie spodobało i zaczęli się kłócić.

Wydarzenia przedstawione w I wciąż ją kocham wydają mi się za mało zgodne z rzeczywistością, szczególnie początek. Dwie obce sobie osoby poznają się w ciągu dwóch tygodni i już są pewne, że ich miłość będzie trwała wiecznie. Późniejsze perypetie bohaterów już są bardziej realistyczne - „rozstanie”, choroby ważnych dla nich osób. To, z czym spotykamy się na co dzień.

Jak już wcześniej wspominałam, na początku trudno było mi nie wyrzucić książki przez okno, powstrzymywało mnie tylko to, że była ona z biblioteki i skoro powiedziałam „a” to i muszę powiedzieć „b”, i ją dokończyć. Chociaż tak bardzo John napsuł mi nerwów, to nie żałuję, że przeczytałam I wciąż ją kocham, mimo to nie polecam tej pozycji. Jeśli szukacie czegoś na zabicie nudy i nie macie nic lepszego pod ręką – proszę bardzo. Niemniej jednak mnie ta książka nie zachwyciła, chociaż nie mam nic przeciwko romansom. Początkowa fabuła jest zbyt niewiarygodna, a późniejsze wydarzenia dosyć łatwe do przewidzenia. W dodatku bohaterowie są jacyś tacy mało ludzcy. John jest wiecznie niezdecydowany – może wezmę ją za rękę, a może powiem to i to, a jednak tego nie robi – zaś Savannah... Niby z jednej strony stara się być silna, a z drugiej pokazuje, jaką jest córeczką mamusi, bo która niemal trzydziestoletnia kobieta notabene mężatka przywozi pranie do domu? Właśnie.

Książka jest warta przeczytania tak od połowy do końca, ale tak nie powinno się czytać.