Jutro 3 – W objęciach chłodu - John Marsden

Tytuł: Jutro 3 – W objęciach chłodu

Tytuł oryginalny: A Killing Frost

Seria: Jutro

Autor: John Marsden

Tłumaczenie: Anna Gralak

Liczba stron: 269

Wydawnictwo: Znak

Mam na imię Ellie. Nie jestem już tą samą dziewczyną, która mieszkała z rodzicami w Wirrawee.

Nikt z nas nie jest już taki sam.

Boimy się, ale jesteśmy silni i nie tak łatwo nas złamać. Nie chcemy być martwymi bohaterami. Wydaje mi się, że w obliczu niebezpieczeństwa będziemy musieli robić rzeczy naprawdę straszne. Ale nie wiem, jak daleko możemy się posunąć, żeby ocalić najbliższych. I czy będę w stanie kochać kogoś, kto nie zawahał się zabić?

Choć nadciąga chłód, jutro może być naprawdę gorąco.

Przyznam szczerze, że długo zbierałam się do napisania kilku zdań o trzeciej części Jutra. Nadal mam pustkę w głowie, co powinnam omówić, na co zwrócić uwagę. Ale nie potrafię. W objęciach chłodu wstrząsnęło mną do tego stopnia i zawładnęło uczuciami, że poważnie zastanawiam się, czy da się napisać "recenzję" każdej książki.

Nadeszła zima, minęło pół roku od początku inwazji, a wojna nadal trwa i nie widać jej końca. Ellie i jej przyjaciele opuszczają bezpieczne Piekło i wyruszają w nieznane, w drodze obmyślając kolejny atak przeciwko wrogowi. Zdają sobie sprawę z tego, że są zwykłymi nastolatkami, bez szkolenia i doświadczenia, bez broni i strategii, ale mimo to nie poddają się. Wymyślają sprytny plan, który ma na celu zniszczenie ważnego ośrodka transportowego – Zatoki Szewca. Udaje im się to, chociaż nie bez komplikacji.

Na okładce ukazane zostały dwie osoby stojące na skalnym urwisku nad wodą. Kobieta z założonymi rękami w okolicach klatki piersiowej i mężczyzna ze swobodnie i trochę niekulturalnie włożonymi dłońmi do kieszeni. Stoją i patrzą na wybuch w oddali. Nie uciekają, nie walczą o życie. Podziwiają eksplozję. Nie należy się nią sugerować. Tak naprawdę ta dwójka bohaterów uciekała przed kulami wystrzeliwanymi z pokładu statku, płynąc jak najdalej od tykającej bomby. Patrząc z boku, mogłoby to wyglądać jak strzelanie ze statku do przepłoszonych ryb. Płynęli w zimnej wodze, aby uratować swoje życie, aby móc dalej działać na szkodę wroga. Dzieliły ich sekundy od śmierci.

Każdy z bohaterów Jutra jest inny, ale razem tworzą coś wielkiego. To, czego dokonali, przerosło nawet ich oczekiwania. Nic więc dziwnego, że nie chcą być anonimowi, pragną, aby ich uwiezione rodziny wiedziały, że nie marnują wolności. Jak wszyscy, którzy pojawiliby się na ich miejscu, odczuwają strach, ale wiedzą, że nie jest on dobrym doradcą, dlatego starają się zepchnąć go na dalszy plan, w ciemne zakamarki umysłu. Teraz są na takim etapie, że nie zawahają się zabić z zimną krwią wrogiego żołnierza, aby ocalić życie przyjaciół.

Nie wiem, jak jest możliwe to, że John Marsden w kolejnej książce zawarł aż tyle emocji. Myślałam, że w poprzedniej części autor już wyczerpał limit, ale czytając W objęciach chłodu, po prostu nie wierzyłam własnym oczom, że można tak kogoś znokautować. Słowem. Siedziałam i patrzyłam pustym wzrokiem na kartkę, i nie wiedziałam co zrobić. Byłam zdruzgotana. Przez bite pięć minut patrzyłam w jedno zdanie, nie wierząc własnym oczom. A potem się rozpłakałam. Jak człowiek, który stracił przyjaciela. Przeżyłam dzień żałoby i dopiero wtedy byłam w stanie dokończyć czytać książkę, ale dalej nie mogę pogodzić się z tym, co się stało. Aż boję się sięgnąć po czwarta część.

Książka nie jest pozbawiona również zabawnych momentów. Mimo powagi sytuacji, mogłam uśmiechnąć się. Nie dlatego, że był to uśmiech przez łzy, tylko dlatego, że to było naprawdę zabawne.

Nie sądziłam, że da się połączyć tak wielką emocjonalność z dynamiczną akcją. Myliłam się. John Marsden opanował sztukę łączenia tych dwóch czynników chyba do perfekcji. Chyba, ponieważ jeszcze nie spotkałam się z książką, która w podobny sposób ukazywałaby połączenie uczuć i gwałtownej fabuły.

Stwierdzenie, że autor przejechał po moich emocjach czołgiem, nabrało dla mnie zupełnie nowego znaczenia. 

Przypomniał mi się wiersz wiszący  w  sypialni  Robyn  w  Wirrawee  -  ten,  w  którym  kobieta  opowiada, że  gdy  kiedyś odwracała  się  na  plaży,  widziała  ślady  czterech  stóp:  swoich  i  Boga,  lecz  teraz,  w najtrudniejszych  chwilach,  odwraca  się  i  widzi  ślady  dwóch.  Pyta  Boga:  „Jak  to  jest,  że  wtedy, kiedy najbardziej Cię potrzebuję, nie ma Cię przy mnie?” A Bóg odpowiada:  „Moje  dziecko, jestem tu. To ślady moich stóp. Zostawiłem je, gdy cię niosłem”.

Jutro | Jutro 2 | Jutro 3 | Jutro 4 | Jutro 5 | Jutro 6 | Jutro 7