Jutro 4 – Przyjaciele mroku - John Marsden

Tytuł: Jutro 4 – Przyjaciele mroku

Tytuł oryginalny: Darkness Be My Friend

Seria: Jutro

Autor: John Marsden

Tłumaczenie: Anna Gralak

Liczba stron: 268

Wydawnictwo: Znak

Na myśl o powrocie robi mi się niedobrze. Mam ochotę krzyknąć: „Posłuchajcie mnie, do diabła! Mam gdzieś wasze wielkie plany!”. Chcę, żeby ktoś, ktokolwiek, przyznał, że to, czego ode mnie oczekują, jest wielkie, olbrzymie, gigantyczne. I nie chodzi wcale o to, że tu jest nam tak wspaniale. Nie jest.

Mam wrażenie, że wszyscy przestaliśmy być sobą. Homer chce nami rządzić bardziej niż kiedykolwiek. Fi i Kevin wszystkiego się boją, a Lee... nie poznaję go.

No i zrobiłam coś, czego dawna Ellie nigdy by sobie nie wybaczyła. Jedyne, co pomaga mi przetrwać, to nadzieja, że tam, na miejscu, znów staniemy się sobą.

Kończąc czytać poprzednią część (W objęciach chłodu), czułam, jakbym straciła przyjaciela a razem z nim kawałek własnej duszy i serca. To dla mnie zupełnie nowe przeżycie, ponieważ żadna książka nie wzbudziła we mnie takiego melancholijnego stanu. To głównie dlatego przez jakieś pierwsze osiemdziesiąt stron Przyjaciół mroku byłam zła na Ellie, że zapomniała o Robyn i jej odważnym geście, który uratował jej przyjaciół. Nie mogłam tego wybaczyć głównej bohaterce. Dopiero, kiedy odłożyłam książkę na parę godzin i względnie zresetowałam umysł, zrozumiałam, jaki popełniłam błąd. Gniew pozbawił mnie trzeźwego umysłu, przez co nie pamiętałam pierwszej części książki. Głupia byłam, co nie?

Ellie i jej przyjaciele zostali przetransportowani do Nowej Zelandii, gdzie zapewniono im pomoc medyczną. Przez kilka miesięcy przebywali na obcej ziemi, regenerowali siły i ogólnie żyli jak pączki w maśle. Jednak wszystko co dobre musi się kiedyś skończyć. Nastolatkowie wraz z wyszkolonymi Nowozelandzkimi żołnierzami, którzy walczyli w obronie Australii, mieli zostać wysłani z powrotem do ojczyzny, aby walczyć w jej obronie. Ellie nie chciała wracać. Kierował nią strach, paniczny strach przed śmiercią. Nie znaczy to, że wcześniej się jej nie obawiała. Po prostu z jednej strony chciała schować się pod łóżkiem do końca wojny, a z drugiej potrzebowała czasu na oswojenie się z myślą o powrocie. Pragnęła, żeby ktokolwiek poprosił ją o położenie na szali własnego życia i przyznał, że to, o co proszą, „jest wielkie, olbrzymie, gigantyczne.” Była zła i czuła się oszukana, że obchodzili się z jej życiem, jakby nic nie znaczyła; jakby była jedną z wielu.

Główni bohaterowie mogli przez chwilę odetchnąć, odpocząć. Do kraju wrócili z Nowozelandzkimi żołnierzami, którzy sami mieli przeprowadzić akcję, a zadaniem nastolatków było tylko zapoznanie dorosłych z terenem. Ktoś bardzo naiwny mógł uwierzyć, że tak naprawdę będzie to wyglądało. Rzeczywistość okazała się być bezwzględną i nawet Nowozelandczycy, profesjonalnie wyszkoleni do tego typu działań, nie poradzili sobie z przydzielonym im zadaniem. A skoro profesjonalistom się to nie udało, to czy zwykłe dzieciaki mogły liczyć na powodzenie akcji?

Czasami warto zmienić zdanie. To znaczy, że człowiek myśli.

Nie odkryję Ameryki, jeśli powiem, że Przyjaciele mroku ukazują brutalną wojnę, ponieważ każda (do tej pory przeczytana przeze mnie) część Jutra to pokazuje. Jednak chciałabym zwrócić uwagę na to, że nie zawsze wszystko idzie po myśli bohaterów. Jak to w życiu bywa, mają gorsze momenty. W czwartej części serii autor zwrócił uwagę na to, że nastolatkowie są tylko ludźmi, a nie maszynami do zabijania i że nie wszystkie ich plany muszą zawsze wypalić. Nawet doskonale opracowany pomysł może nie zostać zrealizowany. Przeciwnicy wzmocnili zabezpieczenia, co uniemożliwia przeprowadzenie amatorskiej akcji na ich szkodę.

Tak działa wojna. Albo zabija cię od razu, albo niszczy po kawałku. Tak czy inaczej cię dopada.

Wróg rozpanoszył się w kraju i czuł się jak u siebie. Mieszkańców wzięto do niewoli, a część nawet rozstrzelano i, jak pewnie łatwo można się domyślić, nie zapewniono im godnego pochówku, bo nie zasłużyli. Ellie i jej przyjaciele w końcu mogli dowiedzieć się, co się stało z ich rodzinami, a Fi nawet udało się spotkać z rodzicami. Jednak najbardziej żal mi Lee, choć pewnie nie chciałby mojej „litości”. To wspaniały chłopak, który nie zasłużył sobie na to, co go spotkało. Jest mi bardzo smutno. Ech, tak bardzo chciałabym mu pomóc, że aż chyba dobrze, że jest bohaterem fikcyjnym.

Przyjaciele mroku to kolejna część serii Jutro, ukazująca walkę Australijskich nastolatków o wolność ojczyzny. Cała seria jest warta przeczytania i godna polecenia bez względu na wiek i płeć czytelnika. Przynajmniej ja z całego serca każdemu ją polecam! :)

Trudno oderwać się od powieści Marsdena, dlatego zorganizowałam sobie mały maraton, więc proszę, nie bądźcie na mnie źli, jeśli w najbliższym czasie mało będzie o innych książkach. :)

”Jutro zadaje kłam przesądom, jakoby bestseller miał być opartą na schematach banalną historią. [...] To trochę thriller, trochę sensacja - czyta się doskonale bez względu na wiek. Nic dziwnego, że powieść Jutro stała się bestsellerem.” 

Agnieszka Wolny-Hamkało, „Gazeta Wyborcza”

Nic jednak nie dodaje człowiekowi sił tak jak złość. Jest lepsza niż bezołowiowa benzyna klasy premium.

 Jutro | Jutro 2 | Jutro 3 | Jutro 4 | Jutro 5 | Jutro 6 | Jutro 7